Սիրելիներս, սողացող դավադրությունը, որի ուրվագիծն երևում էր դեռ տարվա սկզբից, և ավելի ակնհայտ՝ անցած երկու ամսում, կարծես, մոտենում է իր հանգուցային կետին:
Սա դավադրություն է Հայաստանի ինքնիշխանության դեմ, որի միայն մի մասն է, մի ֆիգուրն է Քոչարյանը, գործիքներից մեկն է, իսկ պատճառներն ավելի խորն են ու արմատները նաև երկրից դուրս են:
Հարցն այսօր ոչ Նիկոլն է, ոչ էլ նույնիսկ դատական համակարգն ու դրա բարեփոխումները, որքան էլ դրանք կարևոր լինեն:
Եթե ուշադիր լսել եք այսօր երկրի ղեկավարի խոսքը, երևի հասկացած կլինեք, որ թեման շատ ավելին էր քան պարզապես դատարանները: Այսօրվա լրահոսը միայն հաստատում է այդ իրողությունը: Խոսքը հեղաշրջման ծրագրի մասին է:
Ես ուզում եմ, որ բոլորդ՝ սկսած այսօրվա իշխող թիմի անդամներից մինչև այսպես ասած օբյեկտիվներդ ու չեզոքներդ, գոհերդ ու դժգոհներդ, մի քիչ լրջանաք ու դուրս գաք անհոգության թմբիրից: Բնակաբար չեմ քարոզում ոչ մի խուճապ կամ ավելորդ նյարդայնություն: Դա ծայրահեղ հեռու է իմ բնավորությունից:
Ես խոսում եմ հակառակի՝ լրջմիտ, կենտրոնացած, գիտակից վիճակի գալու մասին: Եղածը խաղալիք չի, ոչ էլ իշխող թիմի խնդիր, որն ունի թերություններ: Խոսքը պրոցեսների մասին է, որոնք արդեն եղել են Երրորդ Հանրապետության պատմության մեջ, օրինակ, 1999-ին և ոչ միայն: Ես չեմ խոսում բառացի կրկնության մասին, այլ ընդհանուր տրամաբանության:
Ես ուզում եմ, որ էս իրավիճակում, նախ՝ ընկալենք իրավիճակի լրջությունը, ապա պատրաստ լինենք ամեն պահի անհրաժեշտ գործողությունների: Եթե ծայրահեղ կարիք լինի՝ նաև անձնական պատասխանատվությամբ:
Ես ուզում եմ նաև, որ հասկանանք պատճառները:
Չի կարելի նույնացնել իշխանությունը միայն պաշտոնական դիրքի հետ՝ անտեսելով, որ իշխանությունը նաև ազդեցություն է՝ պայմանավորված այլևայլ ռեսուրսներով:
Չի կարելի պատկերացնել, որ հնարավոր է իրացնել հեղափոկանան նպատակներ՝ առանց ներսի և դրսի էլիտաների աճող դիմադրության:
Ընդ որում, դիմադրությունը միայն աճելու է ու ավելի կատաղի է դառնալու, որքան ավելի հաջողվի հեղափոխական քաղաքականությունը:
Չի կարելի կարծել, որ պետական ապարատը, հին քաղաքական դաշտը, դրսից սնուցվող ՀԿ սեկտորը կարող են ապահով հենարան լինել ՀՀ ժողովորդի իշխանությանը:
Չի կարելի պատկերացնել հեղափոխության հաջողություն առանց ժողովրդական ինքնակազմակերպման և կազմակերպման, առանց համախմբան, առանց լուրջ հենարանների ստեղծման:
Պետք է պատրաստ լինել պայքարի նոր փուլերի, որոնք անխուսափելի են: Պաշտպանել այն, ինչ համարում եք ձերը: Ռեալ պատկերացնել, թե ինչ այլընտրանք կարող է մեզ սպասել:
