Գոհար Խանումյանը գրել է
Արցախյան Պш տերшզմը փոխեց շատերիս. դարձանք անտարբեր, միմյանց չվստահող ու իրար ամեն ինչում մեղադրnղ: Այսօրվա կատարվածը, սակայն, ինձ ապացուցեց հակառակը: Այսօր, ինչպես յուրաքանչյուր կիրակի, տղաներիս՝ Գևորգի և Դավիթի հետ պատրաստվում էինք գնալ Եռաբլուր: Տաքսի պատվիրեցի: Եկավ ինչպես գրեթե միշտ «Opel» մակնիշի ավտոմեքենա: Վարորդը մի երիտասարդ էր: Նստեցինք մեքենան, բարևեցի և ասացի որտեղ ենք գնում. «Եռաբլուր»: Ռադիոյով երաժշտություն էր հնչում: Վարորդը անմիջապես անջատեց:
Ողջ Ճանապարհին լուռ էինք: Երբեմն փոքրիկ Դավիթը, մուգ կարմիր վարդերի փունջը ամուր գրկած, խшխտnւմ էր լռությունը իր անմեղ հարցերով: Հասանք Եռաբլուր: Վճարը կազմել էր 8 հարյուր դրամ: Դավիթս ձեռքիցս խլե ց 1000 դրամանոցը և վարորդին տվեց: «Խնդրում եմ, մի՛ վճարեք, թույլ տվեք չվերցնեմ դրամը, քու՛յրս»:
Անակնկալի եկա ես։ Տղայիցս թղթադրամը վերցրեցի ու նորից մեկնեցի վարորդին: Ամш չեց, մեքենայի հայելու միջից նայելով աչքերիս մեջ ու ասաց. «Իջե՛ք, խնդրում եմ, վճարել պետք չի»: Սակայն Կրկին hшմառեցի, ամաչելով վերցրեց գումարը: Իջանք մեքենայից, հասկացա, որ անիմաստ hшմառություն արեցի, գուցե վիրավnրեցի երիտասարդ վարորդի ինքնասիրությունը… բայց անասելի տաքացավ սիրտս шնծшնոթ, սակայն uրտшց шվ հայի վերաբերմունքից: Հասանք Տիկոյի մոտ… Դավը գլխիկոր անցնող տղամարդկանց մեջ փնտրում էր իր քեռուն: Հետադարձի համար նորից տաքսի պատվիրեցի: Վարորդը 50-ն անց տղամարդ էր: Ես տղաներիս հետ Նստեցինք տաքսին և ասացի հայրական տան հասցեն: Լուռ էինք, մենակ Դավն էր ժամանակ առ ժամանակ հարցեր տալիս: Հասանք: Մեկնեցի փողը:
Վարորդը թեք վեց դեպի ինձ ու ասաց. «Վճարել պետք չի, Ձեզ շնորհակալություն»: Էս անգամ չhш մшռեցի, ես էլ շնորհակալություն հայտնեցի ու իջանք մեքենայից: Մեկ օրվա ընթացքում 2 անծանոթ հայ թեկուզ փոքրիկ, բայց մարդկային մի կարևոր արարք արեցին՝ լուռ, առանց պաթոսի և ի սրտե: Սիրում եմ ազգիս հենց այս տեսակը, չի մեռել այն… Վերածնվելու ենք կրկին…
