Պատմության համաձայն` Նոյյան Տապանի մասունքները տրվել են սուրբ Հակոբ Մծբնա հայրապետին Դ դարում, քանի որ նա ցանկանում էր բարձրանալ Արարատ լեռան գագաթը, որպեսզի գտներ Նոյյան Տապանը: Եվ ահա մի օր` լուսաբացին, եպիսկոպոս Հակոբ Մծբնեցին, ձեռքը գավազան վերցրեց, խաչակնքեց ու ճանապարհ ընկավ Նոյի հետքերով:
Բայց բարձրանալ սուրբ լեոան վրա, նա չկարողացավ: Հենց առաջին հանգստյան տեղում չափից դուրս հոգնած ու հյուծված Հակոբը պառկեց խոտերին, գլուխը դրեց տաքուկ քարին ու քնեց: Իսկ երբ արթնացավ, հայտնաբերեց, որ ինքը գտնվում է Արարատի ստորոտի սկզբում: Հակոբը խաչակնքվեց ու նորից սկսեց բարձրանալ դեպի Արարատի գագաթը:
Երեք անգամ բարեպաշտ անապատականը փորձեց բարձրանալ խորհրդավոր գագաթի վրա` Նոյի Տապանը հայտնաբերելու համար: Եվ ամեն անգամ ճանապարհին ուժասպառ էր լինում ու, չհասնելով գագաթին, քնում էր քարերի վրա: Եվ նորից արթնանում էր լեռան ստորոտի սկզբում, այնտեղ, որտեղից սկսում էր իր արշավը:
Տեսնելուվ սուրբ Հակոբի անարդյունք ջանքերը՝ Աստված ուղարկեց նրա մոտ մի հրեշտակի, որը հայտնեց, թե բարձրանալ սարը պետք չէ: Որպես հավատի ու համբերության հատուցում՝ Աստված ուղարկում է սրբին տապանի մի կտորը:
Երբ որ սուրբ Հակոբը արթնացավ, նա իր գլխի տակ գտավ քարացած փայտի այդ կտորը: Տեսնելով այդ փայտի կտորը՝ Հակոբը որոշեց, որ պետք չէ գայթակղել նախատեսումը և վերադարձավ՝ իսկության անգին վկայությունր ձեռքին: Հենց նույն տեղում, որտեղ նա ննջել էր, բխեց մի աղբյուր, որը կոչվեց Հակոբա աղբյուր: Մասիսի հյուսիսարևելյան լանջին՝ Ակոռի գյուղում, Դ դարում հիմնվեց Ս. Հակոբ վանքը:
