Հին Հունաստանը հնագույն ժամանակների ամենավառ ու գեղեցիկ քաղաքակրթություններից մեկն է։ Հին Հունաստանի մասին հիշատակումների ժամանակ պատկերացնում ենք փիլիսոփաների, ճարտարագետների, ովքեր աշխատում են իրենց քանդակների վրա: Իրականում այդ երկրի պատմության մեջ մեծ թվով մութ էջեր են եղել:
Մ.թ.ա. VIII-V դարերին Հին Հունաստանում տարված էին մաքրությամբ: Սպառնալիք էր համարվում նորմայից շեղումը: Նույնիսկ ֆիզիկական թերություններն անթույլատրելի էին: Սահմանափակ հնարավորություններով լույս աշխարհ եկած փոքրիկներին քաղաքից դուրս էին տանում և թողնում այնտեղ, որպեսզի մահանան: Եթե ինչ-որ տեղ ժանտախտ, սով կամ պատերազմ էր լինում, միանգամից փնտրում էին տգեղ մարդկանց: Նրանց ընտրում էին որպես աստվածների զոհեր, ապա դուրս վռնդում քաղաքից:
Նրանց ճակատագիրը կախված էր այն վայրից, որտեղ նրանք բնակվում էին: Որոշ քաղաքներից նրանց պարզապես վռնդում էին, որոշներում քարերով ծեծում, գցում ժայռից կամ այրում: Որոշ վայրերում դա ավանդույթ էր դարձել: Աթենքում Տարգելիայի՝ Ապոլոնի և Արտեմիդային նվիրված տոնի ժամանակ ամեն տարի երկու ընտրյալի զոհաբերում էին:
