Այսօր իր էջում Աշոտյանը, հայրենասիրական մկրտումներից ելնելով, մի այնպիսի գրառում է կատարել , մարդ չուտի , չխմի նստի սրա գրածը կարդա։
Մեկը չկա, կողքից ասի , բա որ այսքանը հասկանում ես ու այսքան հայրենասերն ես, ինչ ես ընկել սրա նրա ոտքի տակ ծվծվում, գնա քո գործով զբաղվի։
Որքանով գիտեմ ոչ բարով բժիշկ ես, թեքնածուականդ պաշտպանած, գնա երդմանդ համաձայն գործդ արա։
Սրանք երբ են գիտակցելու , որ իրենց գնացքը գնաց, կայարանն իրենք իրենց ձեռքով են քանդել , այս պարագայիս ճիշտ կլինի ասել՝ ետդարձի կամուրջները այրված են։
Ստորև գրառումը ամբողջությումբ՝
Հույները հայերիս նման իրենց պատմական հիշողությունը մարմնավորում են և մեծ հայրենիքի կարոտը առնում են ` տեղանուններին տալով Փոքր Ասիայի նախկին հունական բնակավայրերի անունները` Nea Efesos, Nea Trapezounta, Neokesaria և այլն։
Եվս մեկ ընդհանրություն է արդիական. անկախ նրանից, թե ինչ փառահեղ անցյալ ունես դու, ինչպիսի պատմական նվաճումներ են եռման կետի հասցնում արյունդ հայրենասիրական պոռթկումների ընթացքում, որ ծառերի ճյուղերին էին մագլցում մնացած ցեղերը, երբ նախնիներդ համամարդկային մշակույթ ու միտք էին կերտում, ՄԵԿ Է, անցյալդ բազմոց չէ, որին առոք֊փառոք կարող ես նստել ու մտածել, որ ամբողջ աշխարհը քեզ պարտական է։ Սոկրատեսն ու Շնորհալին, Մակեդոնացին ու Մամիկոնյանը այսօր մեր փոխարեն չեն ապրելու ու մեր ապագան չեն կերտելու։
Ուստի ժամանակակից հայրենասիրությունը ոչ միայն անցյալդ ճանաչելու, այն պահպանելու և նրանով հպարտանալու ունակությունն է, այլ այդքանով հանդերձ` սովորելու, աշխատելու, դժվարություններ հաղթահարելու ու հավատալու պարտավորություն։
