«Հանրապետություն» կուսակցության նախագահ Արամ Սարգսյանը գրել է.
«ԲԱՑ ՆԱՄԱԿ ԱՇԽԱՐՀԻ ՑԱՆԿԱՑԱԾ ԾԱՅՐՈՒՄ ԱՊՐՈՂ ԻՄ ՔՈՒՅՐԵՐԻՆ ՈՒ ԵՂԲԱՅՐՆԵՐԻՆ
ՀՀ-ում անցկացվող բոլոր հարցումներով՝ հանրության 70%-ը ՌԴ-ն համարում է ոչ բարեկամական երկիր։ Իմիջիայլոց, միայն այս պարագայում է, որ թե ամերիկյան NDI-ի, թե լրիվ նախկինների ազդեցության տակ գտնվող հայկական ԳԵԼԱՓ-ի թվերը նույնն են։ Իմ վերջին հարցազրույցից հետո (որում առաջարկում եմ մինչև նոյեմբեր անցկացնել ԵՄ-ին անդամակցելու հանրաքվե) հայաստանաբնակ իմ գրեթե բոլոր մտերիմները, ում կարծիքը ինձ համար կարևոր է, նույն փաստարկն են բերել, որ մեր հանրությունը դեռ պատրաստ չէ նման ընտրության և հանրաքվեի: Որպես հիմնավորում բերվում է տնտեսական բաղադրիչը, որ ԵԱՏՄ-ի հետ դեռ շատ ռիսկային կապեր ունենք, որ ԵՄ շուկայի չափանիշներին համապատասխան առաջարկվող ապրանքներ և ծառայություններ չունենք, և՝ այլն։ Թերևս խնդիրն այն է, որ մենք բարձրաձայնում ենք ԵՄ ընտանիքի մաս դառնալու ցանկությունը, բայց երբ հարց են տալիս՝ ե՞րբ եք պատրաստվում դա անել, խառնվում ենք իրար, ընկնում երազանքների գիրկը, վախենում ենք ցանկացած փոփոխությունից։ Դա հին հայկական բնավորություն գիծ է, եթե կուզեք՝ գենետիկ առանձնահատկություն… Մենք վախենում ենք անգամ բարձրաձայնել, որ դա հիմա է պետք, և՝ ոչ միայն գաղափարի, նպատակահարմարության, այլև առաջին հերթին անվտանգության նկատառումով, որ նույնիսկ հիմնավորման կարիք չունի, քանի որ ակնհայտ է, թե ինչ է մեզնից պահանջում ռուս-ադրբեջանական թշնամի տանդեմը և ովքեր են նրանց զսպող և մեզ աջակցող երկրները ու միությունները: Ինչու՞ ենք վախենում բարձրաձայնել: Որովհետև մեր ասածը պոպուլյար չէ, կասեն՝ շուտ է, ռիսկային է, պատրաստ չենք, զգույշ լինել է պետք, տեսնենք ԱՄՆ-ում ո՞վ կընտրվի, Վրաստանում ի՞նչ կլինի, ու էլի լիքը այդ կարգի ու շարքի «առարկություններ»։
Ես գտնում եմ, որ հենց այս պարամետրերից ելենելով է, որ հիմա է պետք, ինչպես ՀՀ անվտանգության և ինքնիշխանության պահպանման, այնպես էլ արցախահայության Արցախ վերադառնալու հնարավորության առումով։ Հայաստանը կարող է դառնալ տարածաշրջանի ամենաժողովրդավար, ամենաբարեկեցիկ և ամենաարագ զարգացող երկիրը, բայց դրա համար առաջին հերթին անհրաժեշտ է պոկվել ՌԴ-ից, ՀԱՊԿ-ից, ԵԱՏՄ-ից: Ամենահարմար պահը հիմա է, որովհետև չգիտենք, թե նոյեմբերից հետո ինչքանո՞վ հնարավոր կլինի։ ՀՀ-ի ԵՄ անդամակցության հայտ ներկայացնելը և հանրաքվեով ամրագրելը ՌԴ-ից պոկվելու միակ հնարավոր միջոցն է: Հակառակ դեպքում նոր հոկտեմբերի 27-ներով և ադրբեջանական սահմանային սադրանքներով դա մեզ երբեք թույլ չեն տա։ Անկախ առաջարկիս ոչ պոպուլյարությունից կամ ռիսկայնությունից՝ պետք է գնալ հանրաքվեի, բացատրել հնարավորությունները ու հեռանկարները, ցույց տալ առավելությունները ու զարգացման նոր ճանապարհները, համոզել մեր ժողովրդին և վստահ եմ, որ նա կգա ու իր «Այո» -ն կասի: Որովհետև կհասկանա, որ չգնալը, չանելը, սպասելը, մնալը, վերջինը լինելը շատ ավելի վտանգավոր ու ռիսկային է: Մենք դրանում համոզվել ենք Առաջին հանրապետության օրինակով։ Ռուսական ուղեծրում մնալը, ԵԱՏՄ հետամնաց տնտեսության մաս լինելը, ծայրագավառի, տարածաշրջանային լուզեռի և ինքնուրույնություն չունեցող ամոթալի գոյություն քարշ տալու կարգավիճակից բացի ոչինչ մեզ չի տալու…
Էս չունենք, էն չունենք, պատրաստ չենք՝ այս որակի փաստարկների և քննարկումների ժամանակը չունենք ուղղակի, պարտադիր է զուգահեռ նաև գործել, որովհետև լողալ սովորում են ջուրը մտնելով: Առավել ևս, որ մենք լողալ գիտենք, ուղղակի գերադասում ենք լողալ ցեխաջրում։
Լրիվ անկեղծ՝ 2023-ի սեպտեմբերյան դեպքերից հետո, երբ արցախահայությունը,
(նաև իրենց խելքից, Դոնբաս ու Լուգանսկ պաշտպանելով) բռնի տեղահանվեց, շփումների հիմնական թեման, ինձ գրվող նամակների մեծ մասը վերջում հանգում են մի հետևության՝ մեղադրում են ՀՀ իշխանությանը ՌԴ դաշտում մնալու մեջ, իսկ արևմտյան արժեքներ կրող ընդդիմությանը չմիավորվելու և դեպի արևմուտք գործուն քայլեր, ներառյալ հանրահավաքներ չկազմակերպելու մեջ։ Սա իսկապես այն է, ինչ, իմ մոտեցումները իմանալով ինձնից պահանջել են ու պահանջում են հիմա և անգամ մեղադրում են։ Քաղաքական գործիչը պետք է գործի իր գաղափարներին համահունչ, հակառակ դեպքում անիմաստ է քաղաքական գործունեությամբ զբաղվել, որովհետև կսպառվես ու կավարտվես։ Ես գտնում եմ, որ մենք պետք է համախմբենք մեր ուժերը ԵՄ մաս դառնալու առումով ու ինչքան շուտ՝ այնքան լավ, դարձնելով հարցը ընդհանուր օրակարգի և քննարկման թեմա, թե չէ ռուսների՝ դաշտ մտցրած հոգևորականի անձն ենք քննարկում, որ քննարկման նյութ էլ չէ ու ամոթ է։ Կգնա՞ իշխանությունը մեր առաջարկած քայլին, թե՞ ոչ, չգիտեմ: Ե՞րբ կգնա, էլի չգիտեմ: Բայց կասկած չունեմ, որ միայն այդպես մենք կմոտեցնենք այդ օրը։
Հ.Գ. Խնդրում եմ՝ ներեք, որ երկար գրեցի, հիմնավորումների համար անընդհատ շեղվելով, ներող եղեք նաև, որ անընդհատ բանավեճ պահանջող լուծումներ եմ առաջարկում և չեմ թողնում, որ առանց քաղաքականության ու հանգիստ ապրեք։ Լավ եղեք, թող Աստված օրհնի ձեզ և Հայաստան պետությունը»։
