ՀՀ խորհրդարանական եւ արտախորհրդարանական ուժերի գործողությունների անտրամաբանականությունն այլեւս սահմաններ չունի, եւ որքան չի հաջողվում հանրային մեծ զանգված հավաքել, այնքան ավելի ագրեսիվ են դառնում:
«Հայկական ժամանակ»-ի հետ զրույցում անդրադառնալով ընդդիմադիր ուժերի ծավալած փողոցային պայքարին՝ ասում է քաղաքագետ Էդվարդ Անտինյանը:
«Գնացել, քաղաքապետարանի շենքի դեմը փակել ու հայտարարում էին, թե մարդիկ այնտեղից դուրս կգան պայմանով, որ միանան իրենց հավաքին, եւ դա ասում էին Ազգային ժողովի պատգամավորներ, ինչը առավել քան զավեշտալի է: Համայնքային աշխատողը օրենքով պաշտպանված անձնավորություն է և պետք է պահպանի քաղաքական չեզոքություն»,- շեշտում է Անտինյանը՝ հավելելով, որ նման ապագայում ոստիկանությունը պարտավոր է բավականին կոշտ միջամտություն ցուցաբերել:
Վերջինիս կարծիքով, չնայած բոլոր ջանքերին, ընդդիմադիր ուժերի հավաքներին մարդկանց մասնակցությունը օր օրի նվազում է: Ըստ Անտինյանի՝ բուն պատճառներից մեկն այն է, որ 1988 թվականից սկսած՝ բողոքի ցույցերի եւ հանրահավաքների ժամանակ հասարակությունը հիմնականում եղել է ավելի ագրեսիվ, քան առաջնորդները: Այժմ ճիշտ հակառակն է՝ առաջնորդներն են ռադիկալ կոչեր հնչեցնում, սակայն հասարակությունը այդպես էլ չի միանում:
Քաղաքագետի արձանագրմամբ՝ շարժումը արդեն իսկ տապալված է եւ մտել է փակուղային փուլ, սակայն ընդդիմադիր լիդերները չունեն բավականին կամքը՝ այդ ամենը խոստովանելու, քանի որ այնպիսի բարձր նշաձող են դրել, որ իրենց թույլ չի տալիս այդքան հեշտ հանձնվել:
«Պարտվելը եւս մեկ անգամ խայտառակվել է: Խորհրդարանական ընտրությունները պարտվեցին, իրենց մասնակցությամբ լեգիտիմացրին իշխանությանը եւ տեսան, որ հանրային վստահություն է վայելում գործող ուժը: Հետո որոշեցին գնալ խորհրդարան, այնտեղի լծակներն օգտագործել՝ իշխանությանը տապալելու համար: Խորհրդարանում էլ չհաջողվեց, որոշեցին փողոց դուրս գալ: Փողոցում էլ չհաջողվեց, էլ ի՞նչ են անելու: Սա է հարցը, այդ մարդիկ չունեն կոնկրետ անելիք»,- ասում է Անտինյանը:
Վերջինս նաև նկատում է, որ ընդդիմադիրների՝ Արցախը փրկելու բարձրագոչ հայտարարություններում առնվազն տրամաբանություն չկա, իսկ պայքարն էլ ազնիվ ու արդար չէ. «Եթե ասում են, որ պայքարում են Արցախի համար, հիշեցնենք, որ Արցախի ընտրված իշխանությունը համաձայն է Նիկոլ Փաշինյանի խաղաղության ծրագրի հետ, լա՞վ է, թե՞ վատ, Արցախի իշխանությունը համաձայն է: Իսկ եթե կարծում են, թե Արցախի իշխանությունը ծախված ու դավաճան է, թող գնան Ստեփանակերտում հանրահավաք անեն, ի՞նչ են Երեւանում անում»:
Քաղաքագետի խոսքով՝ այսօր շատերին են նյարդայնացնում ընդդիմադիրների ակցիաները, անիմաստ խառնաշփոթը, անգամ առանձին փողոցների կարճ ժամանակով խցանումները, որոնք վերջիններս «տոտալ պարալիզացում» են որակում: Ըստ նրա՝ մարդկանց այդ ամենը տհաճություն է պատճառում մի պարզ պատճառով, քանի որ գաղափարապես են դեմ ընդդիմադիրներին:
«2018 թվականին ցանկացած փողոց փակում էին մի քանի հոգով, ու րոպեների ընթացքում նրանց էին միանում հսկայական թվով այլ անձինք, ոստիկաններն այլեւս չէին կարողանում դեմն առնել: Ժամանակին ընդդիմադիր գործիչ Փաշինյանը չէր կարող այդքան մարդկային ռեսուրս ունենալ, պարզապես մարդիկ լսել էին իր կոչն ու դուրս եկել փողոց: Այնքան պատասխանատվորեն էին դուրս եկել, որ ոչ մեկի քթից արյուն չեկավ: Իսկ այսօր այնքան ագրեսիվ կոչեր են անում, որ տեսնում ենք դրանց հետեւանքները»,- նշում է զրուցակիցը:
Խոսելով օրեր առաջ Գյումրում ընդդիմադիրների կողմից տարեց մարդկանց ծեծի ենթարկելու դեպքի մասին՝ Անտինյանն ասում է՝ կատարվածը ոչ թե քաղաքական պայքարի մասին է խոսում, այլ տարրական դաստիարակության բացակայության. «Մենք տեսել ենք տեսանյութեր, թե ինչպես են վարվում այդ ծերերի հետ, բայց այդպես էլ չունենք գեթ մեկ փաստ, թե ի՞նչ էին արել այդ խեղճ ծերերը: Միայն լսում ենք հարձակվող կողմի անհիմն արդարացումները: Թող ցույց տան մեկ փաստ, որ վերջապես հասկանաք, թե օրը ցերեկով այդ մարդիկ ի՞նչ էին արել, գուցե ապօրինություն են արել, չտեսնե՞նք»:
Անդրադառնալով շրջանառվող խոսակցություններին, ըստ որոնց՝ ընդդիմադիր ուժերի միջեւ ճաքեր են առաջանում՝ քաղաքագետը հիշեցնում է «Պատիվ ունեմ» խմբակցության ղեկավար Արթուր Վանեցյանի՝ նախօրեին արած հայտարարությանը, թե հարթակում կան մարդիկ, որոնք ստվեր են գցում շարժման վրա, և ՀՀԿ-ական Էդուարդ Շարմազանովի գրառումը՝ վարչապետի օրոք պաշտոն ստացած, հետո ընդդիմության շարքերն անցածների վերաբերյալ:
«Այստեղ էլ են նրանք իրարամերժ ու անտրամաբանական հայտարարություններ անում: Մի կողմից ասում են՝ կապ չունի՝ հարթակում ովքեր են, եկեք, միացեք մեզ, մյուս կողմից տեսնելով, որ հասարակությունը չի միանում՝ սկսում են ասել, թե չմիանալու պատճառը կոնկրետ անձինք են: Եթե կարծում են, որ անցանկալի մարդիկ կան հարթակում, ինչպե՞ս են ուզում, որ հասարակությունը միանա իրենց»,- ասում է նա:
Անտինյանի համոզմամբ՝ թափանցիկ ակնարկներով փոխադարձ մեղադրանքները մեկ բանի մասին են վկայում՝ ընդդիմությունը հող է նախապատրաստում այս պայքարի ձախողումն ինչ-որ մեկի վրա բարդելու համար. «Իրենք ասում են՝ ժողովուրդ ջան, մենք 250 հոգու ցուցակ ունենք, ովքեր երկիրը փրկելու են այս վիճակից, բայց «սերս գաղտնի թող մնա» ռեժիմով այդ մարդկանց անունները ձեզ չենք ասի»:
