Հոկտեմբերի 27-ի գործով վկաներից մոտ տասը, որոնք շատ որոշակի տեղեկություններ ունեին ոճրագործության մասին, այսօր չկան: Ահաբեկչական խմբի պարագլուխ եղբայրներ Նաիրի ու Կարեն Հունանյանների մորը՝ Նատտելա Գալստյանին, 2012-ին գետում խեղդված գտան, 2004-ին ԱԺ շենքում կախվելու միջոցով ինքնասպան եղավ գործով վկա Հասմիկ Աբրահամյանը։ Մյուս վկաների մահվան հանգամանքներն էլ խորհրդավոր ու կասկածելի են՝ էլեկտրահարություն, ավտովթար, կաթված բանտում։ Սակայն հատկապես ուշագրավ է Տիգրան Նաղդալյանի սպանության դրվագը։
2002թ. դեկտեմբերի 28-ին ծնողների տան շքամուտքում գլխին ստացած հրազենի կրակոցից մահացավ Հանրային հեռուստառադիոընկերության խորհրդի նախագահ Տիգրան Նաղդալյանը: Այս լուրը ցնցեց Հայաստանի հասարակությանը, որն ամանորյա պատրաստությունների մեջ էր: Սահմռկեցուցիչ սպանությունը տեղի ունեցավ մի շրջանում, երբ երկիրը թևակոխում էր նախագահական լարված մրցապայքարի հորձանուտ: Ակնհայտ էր, որ Նաղդալյանի սպանությունը քաղաքական էր, և կասկածից վեր էր նաև, որ այն օգտագործվելու էր Ռոբերտ Քոչարյանի կողմից` համակարգի հակառակորդների դեմ հալածանքներ սկսելու համար, մանավանդ, որ Նաղդալյանը համարվում էր հենց Քոչարյանի քարոզչական հրետանին:
Տիգրան Նաղդալյանը, անշուշտ, տաղանդավոր լրագրող էր` ինքնատիպ ձեռագրով, ոճով, կրեատիվ ասելիքով: Մյուս կողմից` այն, ինչ Նաղդալյանն անում էր Քոչարյանի իշխանության տարիներին, դժվար է լրագրություն անվանելը, որովհետև գործ ունեինք «ինֆորմացիոն քիլերության» հետ, որի թիրախը քաղաքական ուժերն ու գործիչներն էին, որոնք Քոչարյանից տարբերվող տեսակետներ ունեին: Հանրայինի եթերը վերածվել էր քաղաքական հաշվեհարդարի հարթակի: Այդ ամենը սրվեց Հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործությունից հետո, որովհետև Տիգրան Նաղդալյանն ու նրա շրջապատն առնվազն կասկածվում էին ահաբեկիչներին օժանդակելու մեջ, մանավանդ, որ Հանրայինում մոնտաժվել էր խորհրդարանում տեղի ունեցած ոճրագործությունը պատկերող տեսաերիզը: Դա չէր կարող տեղի ունենալ առանց Տիգրան Նաղդալյանի, անգամ` Ռոբերտ Քոչարյանի հրահանգի:
Հատկանշական է, որ Հոկտեմբերի 27-ից հետո Տիգրան Նաղդալյանի խոսքն ավելի սանձարձակ ու ագրեսիվ էր դարձել` որպես թիրախ ունենալով այն ուժերին, որոնք հետամուտ էին ոճրագործության լիարժեք բացահայտմանը: Գուցե Նաղդալյանը նման պատվեր ստացել էր հենց Բաղրամյան 26-ից, որպեսզի հետո մոտիվացվի նրա սպանության պաշտոնական վարկածը: Ավելի ուշ, երբ սպանության պատվիրատու «հայտարարվեց» Վազգեն Սարգսյանի կրտսեր եղբայր Արմեն Սարգսյանը, ակնհայտ էր, որ պաշտոնական քարոզչամեքենան շրջանառության մեջ է դնելու վրեժխնդրության մոտիվը: Եթե նույնիսկ ընդունենք, որ այդ մոտիվն իրական է, ապա Վազգեն Սարգսյանի ընտանիքը կթիրախավորեր ոչ թե Նաղդալյանին, այլ` հանրային գիտակցության մակարդակում Հոկտեմբերի 27-ի կազմակերպման հետ ասոցացվող Ռոբերտ Քոչարյանին:
Իրականում` Տիգրան Նաղդալյանը Հոկտեմբերի 27-ի զոհերի հարազատների համար առանցքային վկա էր, բանալի, որի միջոցով հնարավոր էր հասնել ոճրագործության կազմակերպիչներին: «Եթե ես երբևէ որևէ մեկին ասել եմ, պահանջել եմ, առաջարկել կամ ակնարկել եմ սպանել Տիգրան Նաղդալյանին՝ թող իմ տղան էլ Տիգրան Նաղդալյանի ճակատագրին արժանանա»,- այս նախադասությամբ է եզրափակել իր պաշտպանական խոսքը Տիգրան Նաղդալյանի սպանությունը պատվիրելու մեջ մեղադրվող Արմեն Սարգսյանը: Վազգեն Սարգսյանի ընտանիքի պատվախնդրությանը ծանոթ յուրաքանչյուր մարդ կարող է հաստատել, որ այս խոսքերը չէին կարող օդի մեջ ասվել: Հասարակության ճնշող մեծամասնությունը հավատաց Արմենի անկեղծությանը, սակայն դատարանը մնաց անդրդվելի` Արմեն Սարգսյանին դատապարտելով 15 տարվա ազատազրկման: Եվ սա, չնայած այն հանգամանքին, որ սպանությունը կատարած Ջոն Հարությունյանը դատարանում քանիցս պնդել է, որ պատվերը ստացել է ոչ թե Արմեն Սարգսյանից, այլ` Հովհաննես Հարությունյանից (մականունը` Ապեր) ու Գեղամ Շահբազյանից։
