– Պարոն Վարդանյան, մի խումբ անձինք՝ իրենց գրասենյակի հաղորդմամբ, շուրջ 2500 մարդ ստորագրել է Քոչարյանին քաղբանտարկյալ հռչակելու հայտարարության տակ։ Ի՞նչ նշանակություն կարող են ունենալ նմանատիպ նախաձեռնությունները։
– Իրենց գրասենյակը շատ բան կարող է ասել, բայց հիմնականում կարող եմ ասել, որ ոչ մի հենարան չունեն, և չկա որևէ հեռանկար իրենց շարժումն ընդլայնելու համար։ Ես մտահոգության որևէ աղբյուր չեմ տեսնում և դրան ուշադրություն դարձնելու որևէ պատճառ չկա։
– Միացողներն ի՞նչ նպատակ կարող են հետապնդել։
– Իսկ չկա՞ մտահոգություն, որ կան միացողներ նաև Արցախից և, օրինակ, Վիտալի Բալասանյանն արդեն նմանատիպ կոշտ հայտարարությունն է անում՝ ընդհուպ ֆիզիկական ոչնչացման սպառնալիք հնչեցնում։
– Հավանաբար Վիտալի Բալասանյանը վերջերս նորից նայել է, հանրաճանաչ կինոնկար կար՝ երեք մասից բաղկացած «Կնքահայրը»՝ Ալ Պաչինոյի գլխավոր դերակատարմամբ։ Իրեն թվացել է, որ եթե իրեն Ղարաբաղում Վիտո են ասում, ուրեմն ինքն էլ Վիտո Կորլեոնեի մակարդակին հասած գործիչ է, շատ ուժեղ, շատ հզոր ու լայն հեռանկարներ ունեցող։ Բայց նա սկսել է հաբրգել ու անցել է բոլոր տեսակի սահմանները։ Բայց քանի որ մեզանում էլ մինչ օրս ընդունվում է Արցախը որպես անկախ պետություն, մեր իրավապահները չեն կարող գնալ Վիտոյի ձեռքից բռնել ու կանգնեցնել դատարանի առաջ։ Բայց նա իր հայտարարությամբ ծանր հանցագործության սպառնալիք է հնչեցրել և ոչ միայն երկրի ղեկավարի, այլ հայաստանցիների ճնշող մեծամասնության հասցեին։ Վիտոն չի հասկանում՝ ինչ է ասում։
Գուցե նա քաջ զինվոր է, բայց որպես քաղաքական գործիչ չի կայացել, զրոյից ցածր մակարդակի է։ Այսօր նրա ամեն հերթական հայտարարությունը թշնամու ջրաղացին ջուր լցնել է։ Մենք տեսնում ենք, թե ինչպես են հրճվում ադրբեջանցիները, իրենք ասում էին՝ մեզ հայերի հետ պետք է որ կռվել, իրենք իրենց հողում իրար միս կուտեն, կանցնի կգնա։ Նրա ամեն հաջորդ հայտարարությունը դրան է նպաստում։ Ես կասեմ՝ ոչ թե Վիտո, այլ Վիտյոկ Բալասանօղլի։ Եթե նա իրեն կոպտություն է թույլ տալիս, ուրեմն մենք էլ կարող ենք մեզ թույլ տալ նման դիպուկ գնահատականներ։
