Հայաստանում տեղի ունեցած ԵՏՄ Վեհաժողովին Իրանի նախագահի մասնակցությունն աչքի ընկավ ոչ միայն հայ-իրանական բարձր մակարդակի երկկողմ հանդիպումով, ոչ միայն Վեհաժողովին Իրանի նախագահի աննախադեպ եւ խոսուն մասնակցությամբ, այլ դրանում ունեցած ելույթի շրջանակում ԱՄՆ քաղաքականության կոշտ քննադատության որոշակի չափաբաժնով:
Այդ դրվագն, ի դեպ, հիշեցրեց 2009 թվականին Վրաստանի նախագահ Սահակաշվիլու այցը Հայաստան, երբ այցի արդյունքով Սերժ Սարգսյանի հետ համատեղ ասուլիսի ընթացքում Վրաստանի նախագահը Երեւանը փաստորեն օգտագործեց Ռուսաստանի հասցեին կոշտ քննադատության համար՝ 2008-ի ռուս-վրացական պատերազմից հետո: Իսկ դրվագը բավականին նուրբ էր, հաշվի առնելով հայ-ռուսական հարաբերության հանգամանքը:
Անկասկած է, որ այստեղ Երեւանն իսկապես բարդ աշխարհաքաղաքական «սալի» վրա է, եւ չկա այլ ելք, քան իսկապես գտնել Վաշինգտոն, Թեհրան, Մոսկվա բազմաշերտ շահերի առավելագույն բալանսավորման հնարավորությունը: Ի վերջո, այդ վիճակում միայն Հայաստանը չէ, եւ ավելին՝ գուցե նույնիսկ Հայաստանն այդ իմաստով ամենեւին ամենավատ կամ բարդ վիճակում չէ՝ խորքային իմաստով:
Առանցքայինն այդ բարդ շահերի բալանսավորման առումով Հայաստանի իշխանության համար, իհարկե, լեգիտիմության ներքին բալանսը չկորցնելն է:
