Լյովա Եղիազարյան գրում է .
«2018-ին ես չեմ հավատացել,որ հնարավոր է հեղափոխություն անել՝ինձ երևի խանգարել էր տարիքային ավելորդ պրագմատիզմը:Տասնյոթ տարի,լինելով պայքարի առաջնագծում,կրելով բազմաթիվ զրկանքներ,ես սպասել էի այդ օրվան:
Փառք ու պատիվ Նիկոլ Փաշինյանին,որ իրականացրեց իմ ցանկությունը:
Ի՞նչ պետք անեմ ես,որպեսզի նորից երկիրը չպատվի մոլախոտներով,աշխատավարձով ապրելը չդիտվի հարիֆություն,որկրամոլությունը նպատակ,միջակությունը չդառնա էլիտա,որ գործի մի գողացիրը,մի շնացիրը,մի սպանիրը…:
Ես պետք է նորից լինեմ առաջնագծում.պահպանեմ հեղափոխության արժեքները:
Գլուխ պահելը,մի կողմ քաշվելը հավասար է դավաճանության:»
