Վաղնջական ժամանակաշրջանների տան և նրանց ներքին հրդարանքի մասին շատ բան հայտնի չէ, այնուամենայնիվ դա կարելի է համարել պարզագույն կացարանների ձև։
Հին հռոմեացի ճարտարապետ Վիտրուվիոսի տեսությունների համաձայն վաղ ճարտարապետական ձևը որպես փայտե շրջանակներով եզրավորված և ցեխե վերջավորություն կամ «տանիք» ունեցող խրճիթ։
Միջնադարում հասարակության բարձր խավին պատկանող մեծ առանձնատները հարմարեցված էին տարաբնույթ միջոցառումների և արարողությունների համար։ Դեռ ավելին, այդպիսի տներում ապրում էին բազմաթիվ մարդիկ, ներառյալ ընտանիքի անդամները, ազգականները, վարձու աշխատողները, սպասավորները և հյուրերը։
Նրանք մեծամասամբ վարում էին համընդհանուր ապրելակերպ այնպիսի տարածքներում, ինչպիսիք էին Մեծ Սրահը, նախատեսված ճաշկերույթների և ընդունելությունների համար, կամ այսպես կոչված «Սոլար» սենյակը՝ նախատեսված համատեղ մահճակալների համար:
