Լյովա Եղիազարյանը գրում է.
<<Երբվանի՞ց է ցմահ ազատազրկված ադրբեջանցու արտահանձնումը մարդասիրություն ու բարի կամքի ժեստ համարվում>>,-մեր տղաների ազատ արձակումից ուրախանալու փոխարեն,ջղաձգվում է Շարմազանովը։
Սա ցինիզմ չի,սա գերի ընկած իր երկրի քաղաքացու ճակատագիրը արհամարել ու ոտնահարել է,այնպես ինչպես մարտի մեկին,երբ իր շեֆը մարդկանց արյան գնով զավթեց իշխանությունը։
Այ <<խելոք>>,չենք արտահանձնել հենց այդպես,որ դու ու քո բանդան արդեն երկրորդ օրն է վայնասուն եք բարձրացրել,փոխանակել ենք իմ,քո,նրա հարազատի հետ;
Թե՞ քո հարազատը չի Բաքվում գերի ընկած հայ քաղաքացին։
Թե քո հարազատները միայն շեֆիդ ընկերներ Բակոն ու Արկադին են։
Համոզված եմ,եթե նրանց հետ փոխանակվեր այդ մարդասպանը,դուք ծպտուն չէիք հանի։
