Շող Մովսիսյանը գրում է.
Կենտրոնում մեքենա կայանելու տեղ ու դադար չկա արդեն երևի երկու տարի է:
Ու քանի գնում, տրանսպորտային ծանրաբեռնվածությունը ավելի է շատանում: Մարդկային հոգեբանության հետաքրիր դրվագ` «արա էս ինչ են անում, արա ինչ՞ կա կենտրոնում, որ սաղ գալիս են, տեղ ու դադար չկա, մի տեղ չկա կայանեմ մաշնես»: Ու սա ասողը չի մտածում, որ բոլորն են էդպես ասում ու ինքը մենակ չի:
Հիմա ֆիքսենք մի բան, որ մեր մայրաքաղաքը Երևանն է, և ունեցածներս այս է: Երևանը, մանավանդ կենտրոնը, առավել ևս Ղարաբաղից քսան հազար մեքենաների ավելացումից հետո մեքենաների ծանրաբեռնվածությանը չի դիմանում: Հիմա մեքենաների շատ լինելուց բողոքում եք:
Դրա դեմը որոշ չափով առնելու համար կայանատեղիների թանկացմանը և կարգավորմանը բողոքում եք: Արև ա` բողոքում եք, անձրև ա` բողոքում եք, ձյուն ա` բողոքում եք: Բարի լույս բողոքավոր ազգս: Կամ, մի տեղ բարի լույս, մի տեղ բարի երեկո)))
