Լյովա Եղիազարյանը գրում է.
Զայրանալ ու զարմանալ պետք չի Պրահայում փարթամ ապրող ղարաբաղցի այն ստահակի հարցերից։
Առանց չափազանցելու, այդ ճիվաղը հավաքական ղարաբաղցիների կերպարն է, ովքեր երեսունհինգ տարի մունաթ են գալիս ու մեզ մեղադրում իրենց վիճակի համար;
Ի՞նչ տարբերություն սրա, թե իմ թոշակի հաշվին բարձր աշխատավարձ ստացող ղարաբաղցի պատգամավորի ու բարձր թոշակ ստացող մեր իշխանություններին հայհոյող ղարաբաղցու միջև։
Չենք բարձրաձայնել, որովհետև եղբայր ենք ընդունել; Բայց պարզվեց նրանք ոչ միայն եղբայր չեն, նույնիսկ՝խորթ, այլ մեզ իրենց թշնամի են համարում։
Իհարկե բացառություններ կան, բայց այնքան քիչ, որ չի նշմարվում ագրեսիվ մեծամասնության մեջ։
Չփորձեք բարբաջել, թե սեպ եմ խրում։ Այդ սեպը արդեն երեսուն տարուց ավել խրված է իրենց կողմից։
