Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի տիկին Աննա Հակոբյանը լուսանկարներ էր հրապարակել՝ կից գրառմամբ.
«Մեր մեջ կան իրական էսթետներ, ովքեր խոցվում են հասարակ երևույթներից՝ մեր սովորական քաղաքներից, մեր սովորական փողոցներից, մեր սովորական կարկանդակից, մեր սովորական եգիպտացորենից, մեր սովորական ռեստորաններից, մեր սովորական ձվածեղից։
Օ՜, ո՜չ։ Ինչպե՞ս կարելի է։ Այդ ամենի հետ իրենք ի՞նչ կապ ունենք։ Դրանք իրենցը չեն։ Իրենցը բա՜րձր ճաշակն է, ոստրենե՜րը, դասական երաժշտությո՜ւնը։
Իսկապես: Չէ՞ որ մեր ապուպապերի պորտալարը եվրոպական մայրաքաղաքներում են կտրել, մեր արյունն էլ դարերի ընթացքում կապույտ է դարձել։
և խնդրեմ՝ գեղեցի՜կ, էսթետի՜կ, ա՜չք շոյող լուսանկարներ, մեր ծագումին համապատասխա’ն լուսանկարներ։
Հ.Գ. Մի երկու երկիր եղած, մի երկու գիրք կարդացած, մի երկու անգամ օպերա լսած, մի երկու ոստրե կերած միջին վիճակագրական հայ «ուսյալ-մտավորականը» ոչ միայն չի’ սիրում, այլև ամաչո’ւմ է միջին վիճակագրական հայ մարդուց, նրա տնից, նրա խանութից, նրա կերածից, նրա լսածից, առհասարակ Երևանի փոքր կենտրոնից դուրս գտնվող ամեն ինչից։
Դրա համար էլ այն, ինչ մենք բնորոշում ենք որպես հայրենիքի հանդեպ սեր, ընդամենը նվնվոց է՝ ամբարտավանների՛, ինքնահավանների՛, ապրո՛ղ հայրենիքից, ապրո՛ղ քաղաքներից, ապրո՛ղ հայրենակիցներից, նրանց կենցաղից՝ կարկանդակից, եգիպտացորենից, ռեստորանների երաժշտությունից ամաչողների՛, այդ ամենը չսիրողների՛, այդ ամենից իրենց «հեռացնողների՛» անհոդաբաշխ նվնվոց։
Որովհետև, եթե այդ ամենը չես սիրում, բա ի՞նչն ես սիրում։
Ասեմ ինչը՝ քանդված եկեղեցիները, որովհետև ուրիշն է քանդել, կորցրած քաղաքները, որովհետև ուրիշներն են ապրում այնտեղ, Կոտորածի հուշարձանը, որովհետև ուրիշն է կոտորել, Մասիս սարը, որովհետև սահմանից անդին է։ Մի խոսքով այն ամենը, ինչը սիրելը չի ենթադրում պատասխանատվություն, հոգատարություն, ջանք, քրտինք, աշխատանք։ Ընդամենը՝ նվնվոց»։
