Armtimes-ը գրում է.
ԵԽԽՎ-ում վարչապետ Փաշինյանի ելույթը կարգին նյարդայնացրել էր հանրապետականներին։ Նրանց դուր չէր եկել հատկապես այն, որ վարչապետն, իրենց կարծիքով, պետք եղածից ավելի շատ էր խոսել թավշյա հեղափոխության մասին՝ այն դեպքում, երբ եվրոպացիներին դա առանձնապես չի հետաքրքրում, եւ այդ «բրենդը» լավ չի վաճառվում։ Իրականում ժողովրդավարությունն, իհարկե, ապրանք չէ, որ լավ կամ վատ վաճառվի, եւ ժողովուրդն էլ հեղափոխություն չի արել հետագայում դրսում «թանկով ծախելու» համար, բայց եթե անգամ ժողովրդավարությունը որպես «ապրանք» ընկալենք, պիտի արձանագրենք, որ դրսում այն լավ էլ թանկ է գնահատվում։ Հիշենք ղարաբաղյան պատերազմի տարիները, երբ հայկական զորքերն էին առաջ շարժվում, բայց քանի որ Հայաստանը տարածաշրջանում «ժողովրդավարության կղզյակ» էր՝ սանկցիաներն Ադրբեջանի նկատմամբ էին կիրառվում։ Ուրիշ բան, որ ավելի ուշ Հայաստանը ժողովրդավարության ոլորտում նահանջ արձանագրեց, եւ մենք կորցրեցինք այդ առավելությունը։ Բայց սա դեռ մի կողմ թողնենք։
Ընդդիմադիր շրջանակներն անընդհատ հասարակական գիտակցության մեջ ներարկում են այն միտքը, թե տեսեք՝ Սերժ Սարգսյանը լավ հարաբերություններ ուներ ե՛ւ Ռուսաստանի հետ, ե՛ւ Արեւմուտքի հետ, իսկ ահա Նիկոլ Փաշինյանը փչացրեց Ռուսաստանի հետ հարաբերությունները Ռոբերտ Քոչարյանին կալանավորելու պատճառով, հետո էլ փորձեց հարթել կնճիռը՝ Սիրիա զորախումբ ուղարկելով, ու փչացրեց հարաբերությունները նաեւ Արեւմուտքի հետ։
Իրականում խնդիրը աշխարհաքաղաքական այս կամ այն բեւեռի հետ հարաբերությունները փչացնել-չփչացնելը չէ, խնդիրը Հայաստանի ինքնիշխանության մակարդակն է։ Վերջին հաշվով՝ Սերժ Սարգսյանի արձանագրած «արդյունքը» բոլորս ենք տեսել։ Սկզբում նա «ասոցացվում էր» Եվրամիության հետ, ու Ռուսաստանը, որին դա դուր չէր գալիս, միլիարդավոր դոլարների սպառազինություն վաճառեց Ադրբեջանին, հետո նա «փոշմանեց» ու մտավ ԵԱՏՄ, բայց արդեն ուշ էր, եւ արդյունքը եղավ ապրիլյան պատերազմը (որին, ի դեպ նպաստել էր նաեւ ԵԽԽՎ ընդունած պրոադրբեջանական բանաձեւը՝ նրանց էլ Սերժ Սարգսյանի «փոշմանելը» դուր չէր եկել)։
Իսկ ի՞նչ են անում Հայաստանի այսօրվա իշխանությունները։ Պարզապես փորձում են բարձրացնել մեր ինքնիշխանության մակարդակը։ Ընդ որում՝ հասկանալով, որ արտաքին բեւեռներից որեւէ մեկին դա դուր չի գալու, որովհետեւ այդ բեւեռներից յուրաքանչյուրը փորձում է ոչ թե պարզապես նվազեցնել մյուս բեւեռի ազդեցությունը Հայաստանի վրա, այլ դրա փոխարեն մեծացնել ի՛ր ազդեցությունը՝ առանց մեկ միլիմետր բարձրացնելու Հայաստանի ինքնիշխանության մակարդակը։ Տեսեք՝ Հայաստանի իշխանություններին դուր չեն գալիս ռուսական լրատվամիջոցների արձագանքները Քոչարյանի շուրջ ծավալվող իրադարձությունների վերաբերյալ, որովհետեւ ռուսական կողմն ակնհայտորեն փորձում է դա օգտագործել որպես առիթ՝ Հայաստանի ներքաղաքական պրոցեսների վրա ազդելու նպատակով։ Բայց իշխանությունները բավականին կոշտ են արձագանքում նաեւ Հայաստանում Եվրամիության անդամ երկրների դեսպանների հայտարարությանը՝ կոչ անելով առավել հարգանք ցուցաբերել մեր հասարակության հանդեպ եւ անհարկի չուղղորդել հանրային քննարկումները։ Պարզ ասած, ե՛ւ Ռուսաստանի, ե՛ւ Արեւմուտքի դեպքում մեր դիրքորոշումը նույնն է՝ «մեր գործերին շատ մի խառնվեք»։
Կարելի էր, իհարկե, դրա փոխարեն անմիջապես որեւէ պատրվակով ազատ արձակել Քոչարյանին ու հատուկ շեշտել, որ իրական պատճառը նրա եւ Պուտինի անձնական հարաբերություններն են, կարելի էր ջերմորեն ողջունել ԵՄ դեսպանների հայտարարությունը եւ անմիջապես «ի կատարումն» տրանսգենդերների դեմ ցույց անող մի քանի ակտիվիստի ձերբակալել, բայց պետության արժանապատվության եւ ինքնիշխանության հաշվին «բոլորի հետ լավ լինելու» քաղաքականությունը, որպես կանոն, ավարտվում է այդ նույն «բոլորի» կողմից ըստ էության արտոնված ապրիլյան պատերազմներով։ Չեք հավատում՝ Սերժ Սարգսյանին հարցրեք։
Իսկ ինքնիշխանության մակարդակի բարձրացումը, որքան էլ բարդ ու բոլոր կողմերից թիրախավորված, բայց երեւի միակ ճանապարհն է։
աղբյուրը` armtimes.com
