Իրանագետ Վարդան Ոսկանյանը թելեգրամյան ալիքում գրում է.
«Թշնամու լեզուն սովորելու նպատակահարմարության մասին մեզանում է տարածված տարածքային կաղապարը և մտցվում է բխող կառուցակարգային գործողությունները պահանջում են լրջագույն քննություն, այլ ոչ թե «պետք է իմանալ թշնամու լեզուն» փաստացի կենացի անխոհեմ համակարգայնացում։
Այո՛, թշնամու լեզուն գիտենալն անհրաժեշտություն է այդ մարդկանց դեմ մասնագիտորեն աշխատող կառույցների և խմբերի դեմ, գիտահետազոտական, քարոզչական, բանակային անվտանգ մարմիններ և այլն, սակայն համատարած ուսուցումը թշնամու լեզվի հանրայնացման համար կարող է լինել հղի մարտահրավեր։
Հանրա է, որ բոլոր լուրջ պետություններն իրենց պետական լեզվով հանրայնացումն են, այլ ավելի շատ են քարոզչական և նույնիսկ քաղաքական էֆեկտներ, որոնք տարածվում են կամ, այլև, փափուկ ուժի կիրարկման համար։
Ըստ այդմ, շատ պարզ լեզվով ասած՝ թշնամու լեզու գիտենալն անհրաժեշտ է այդ թշնամու դեմ համակարգային կերպող աշխատողների համար, սակայն խստորեն հակացուցված է թշնամական քարոզչությանը կամ այլ ներազդեցության համար խոցելի թիրախային խմբերի համար»։
