Օրթոպեդիաի ձևավորման ընթացքում կիրառում էին բուժման աահպանողական մեթոդները, հետագայում սկսեցին կիրառել նաև վիրաբուժական մեթոդներ (ոսկրահատում, ոսկրամիացում, հոդերի, մկանների, ջլերի փոխպատվաստում և այլն)։
1806 թվականին հրատարակվեց Ե․ Մուխինի «Ոսկրահարդարման Գիտության սկիզբը» գիրքը, որով Ռուսաստանում դրվեց շարժողության օրգաննօրի վիրաբուժության հիմքը։
Հայաստանում գիտական օրթոպեդիական ծառայությունը կազմակերպվել է սովետական կարգերի հաստատումից հետո։ Երևանի համալսարանի բժշկական ֆակուլտետում օրթոպեդիան դասավանդել Հ․ Քելեկը, իսկ գործնականն պարապմունքները վարել են Ա․ Շարիպսնյանը, Հ․ Միրզա Ավագյանը, Մ․ Կարապետյանը և ուրիշներ։
Պատմական աղբյուրները վկայում են, որ հայ բժիշկները մարմնի տարբեր հատվածների քնածին և ձեռքբերովի ծռվածությունները բուժել են յուրահատուկ եղանակներով կոշտ ուռուցքները մաշեցնելու և ծռված ոսկրերը ուղղելու նպատակով վիրակապի ձևով օգտագործել են «խոնավ զուֆան» |(ոչխարի դմակի բրդի վրայի ճարպը՝ ներծծված խոտերի կաթնահյութերով)։
