Պատերազմի հետևանքները դեռ երկար ժամանակ կմնան մեր իրականության անբաժան մասը։ Այդպիսին է բոլոր պատերազմների բնույթը: Պատերազմի ընթացքում մեզանից յուրաքանչյուրը ինչ-որ բան կորցրեց և մնաց մի անչափելի դատարկություն, իսկ շատերիս համար դա դարձավ այդպես էլ չլրացվող բացակայություն։
Բայց պատերազմի հետևանքները միայն զգացմունքները չեն, թեև դրանք դեռ երկար կուղեկցեն մեզ։
Պատերազմի ընթացքում և դրանից հետո մեր շատ տղաներ գերեվարվեցին: Նրանցից շատերն արդեն վերադարձել են Հայաստան։
Իսկ վերջին դեպքերը չափազանց շատ հարցեր առաջացրեցին, և առնվազն ոչ պետական քայլ կլինի չհետաքննել այն հանգամանքները, թե կրակել հրամանից հետո ինչպես են զենքը վայր դնում և հանձնվում։
Ամեն զինվոր բարձրագույն արժեք է հայրենքի համար, երբ պատերազմի դաշտում կռվում է, կատարում հրաման և, ցավոք, նաև զոհվում։ Թե պարտությունների, թե հաղթանակաների դեպքում՝ այդ սխրանքն անգնահատելի է և, ցավալիորեն, անդառնալի:
Իսկ ինչպես է պատահում, որ այդքան շատ գերիներ են լինում և ոչ մի գործ չի հարուցվում։ Իսկ ով է պատասխան տալու այն դիրքի և մարդկային կորուստների համար, որ ունենք զինվորի հանձնվելու պատճառով:
Գուցե Հայրենիքը պատառ-պատառ կորցնում ենք չպատերազմելո՞ւ սկզբունքով․․․
Եվ վերջապես գուցե ժամանակն է՝ զգացմունքները դնենք մի կողմ և զբաղվենք պետականամետ գործունեությամբ։
Միայն զգացմունքներով առաջնորդվելով է, որ մաս- մաս հայրենիք ենք կորցնում:
