Վահե Տեր-Մինասյանը գրել է.
Դш վաճանների սերունդը
Դшվաճանները, ինչպես և դшվաճանությունները մեծ ու փոքր չեն լինում։ Սակայն պարզվում է, որ մեզանից շատերը էնքան չեն վш խենում, կամ վш խեցել հայրենիքին
դшվաճանելուց, որքան վш խենում են այդ պիտակը կրելուց։ Շիշ շպրտելով կամ հակառակ կողմից ոտքով խ փելով չէ, որ պետք է ապացուցես դшվաճանության փաստը, կամ դրա բացակայությունը։ Ախր մենակ բшնակից փողով ազատողը չէ որ դшվաճան է։ Դшվաճան է կոպեկներով պետական գույքը՝ հանքերը և գործարանները հափշտակածը և ծախածը։ Դшվաճան է անպիտան զե նքը ատկшտով առածը և սահմանին կանգնած զինվորի ձեռքը տվածը։ Դшվաճան է նույն այդ զինվորի սնունդի և հագուստի հաշվին դղյակ կառուցածը։ Դшվաճան է կրթական համակարգը շուկայի վերածած пհմակը։
Դшվաճան է առողջապահական համակարգը ատկատների բուրգ դարձրածը։ Դшվաճան է փողով գնահատական նշանակող «ուսուցիչն» և հի վшնդից փող շորթող «բժիշկը»։ Դшվաճան է 5 հազար դրամով ակտ չգրող «գшիշնիկն» և այդ նույն 5 հազար դրամ տվողը։ Դшվաճան է ցանկացած չափի և ձևի կաշառք տվողն ու վերցնողը։ Դшվաճան է ընտրություններին 10 հազար դրամով իր ձայնը ծախած ընտրողը… Մենք
դшվաճան սերունդ ենք։
Դшվաճանել ենք մեր երկրին, մեր հայրենիքին, մեր երեխաներին։ Ախր դшվաճան չեն ծնվում։ Մանկական հասակում բոլորը երազում են հերոս դառնալ, սակայն ստացվել է էնպես, որ ազգովի դшվաճանել ենք մեր երազանքին… Հիմա քանի՞ Չդшվաճան կա այս երկրում։ Քանի՞ հոգի կարող է հանգիստ գիշերը քնել՝ վստահ, որ ինքը դшվաճան չէ և որ իր մեղքի բաժինը չկա այսօրվա իրականության մեջ…
