«Լսու՞մ եք ինձ, բավակա՜ն է։ Հանեցե՛ք ձեր դիմակները». Գայա Խաչատրյանի հիասքանչ ասմունքը

Սևակի բանաստեղծությունները տպագրվել են 1942 թվականից։ Անդրանիկ գրքույկում («Անմահները հրամայում են», 1948) երևան են եկել բանաստեղծական խառնվածքի և մտածողության բնորոշ գծերը՝ քաղաքացիական անհանգստություն, մարդու ներաշխարհի գաղտնիքները ճանաչելու և բանաստեղծական անկաշկանդ կառուցվածքների դիմելու ձգտում։

Այնուհետև լույս են տեսել «Անհաշտ մտերմություն» (1953) պոեմը և «Սիրո ճանապարհը» (1954), «Նորից քեզ հետ» (1957) բանաստեղծությունների ժողովածուները։ Բանաստեղծական նոր որակի սկիզբն են սիրային պոեմները («Ուշացած իմ սեր», «Նահանջ երգով», «Երգ երգոց») և «Անլռելի զանգակատուն» (1959, վերամշակված հրատարակություն 1966, ՀՍՍՀ պետական մրցանակ՝ 1957) քնարական–փիլիսոփայական պոեմը։

«Անլռելի զանգակատուն»-ը պատկերում է Կոմիտասի ճակատագիրը՝ ծննդյան օրից մինչև Մեծ եղեռնի տպավորություններից խելագարվելը, ապա և մահը՝ «վերադարձը հայրենիք»՝ 1935 թվականին։

Սևակյան այս տողերն արդի են առավել քան երբևէ, քանզի մարդ էակի դիմակները շատացել են ու մարդ էակի կարևորությունն ու նշանակությունն այնքան է սին, որ երբ խոսում ես մեկի հետ, ամեն անգամ քո մտքում, սրտում և հոգում ունես այն գիտակցումն ու վախը, որ ուր որ է դիմակը կպատռվի և այլ դիմակի փոխարեն մի սարսափազդու կենդանու կերպարանք կտեսնես։ Եվ ամեն անգամ զսպում ես խոսքերդ, զգացածդ ու տեսածդ։