Հրապարակախոս Հրանտ Տեր-Աբրահամյանը` խաղաղապահ զորքերի մասին.
«Ասք:
20 թվին՝ հազար իննը հարյուր (1920):
Ռուս զորքերը մտան Ղարաբաղ, Զանգեզուր, Նախիջևան:
Իրենց ասելով, բացառապես, որպեսզի խաղաղություն ապահովեն այդ գավառներում՝ «դադարցնելով ազգամիջյան կոտորածները»:
Այդ լավ գործում օգնական ունենալով՝ տաճիկ սպաներին ու բոլշևիկ դարձած թաթարներին:
Իրականում գրավեցին այդ գավառները:
Դա այն ժամանակ էր, երբ հայկական զորքը կանգնած էր Նախիջևան քաղաքի շեմին, ու բանակցում էր Նախիջևանի թուրքերի հետ հանձնվելու պայմանների մասին:
Բայց եկան խաղաղապահները:
Ու Նախիջևնաը խաղաղացրեցին:
Ու դա մնաց Ադրբեջանին:
Սա պատմություն է, փաստ է՝ առանց մի ստորակետ չափազանցնելու:
Ու Ղարաբաղը մնաց Ադրբեջանին:
Ու Զանգեզուրն էլ կմնար, եթե չլիներ մի հայ:
Գարեգին Նժդեհ, որը խաղաղապահներին դուրս քշեց Զանգեզուրին:
Ու մենք հիմա:
20 թվին՝ երկու հազար:
Մինչեև հիմա կռվում ենք, զոհվում ենք, արյուն ենք թափում, որպեսզի վերացնենք այդ խաղաղապահության արդյունքները:
Սրանք փաստերն են:
Դասը, որ անգիր ենք արել»:
